کسی بی قدم به حرم بی مدد نخواهد زد       بدون واسطه هم دم از احد نخواهد زد
   گدای کوی رضا شو که این امام رئوف        به سینه ی احدی دست رد نخواهد زد

من کیستم گدای تو یا ثامن الحجج

شرمنده عطای تو یا ثامن الحجج

بالله نمی روم بر بیگانگان به عجز

تا هستم آشنای تو یا ثامن الحجج




دل همیشه غریبم هوایتان كرده است

هواى گریه پایین پایتان كرده است

و گیوه‏هاى مرا رد پاى غمگینت

مسافر سحر كوچه هایتان كرده است

خداش خیر دهد آن كسى كه بال مرا

كبوتر حرم باصفایتان كرده است

چگونه لطف ندارى به این دو چشمى كه

كنار پنجره هایت صدایتان كرده است

چگونه از تو نگیرم نجات فردا را

خدا براى همین‏ها سوایتان كرده است

چرا امید ندارى مدینه برگردى

مگر نه آنكه خدا هم دعایتان كرده است

میان شهر مدینه یگانه خواهرتان

چه نذرهاى بزرگى برایتان كرده است

تو آن نماز غریب همیشه‏ها هستى

كه كوچه‏هاى خراسان قضایتان كرده است

سپیده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى

كدام زهر ستم جابجایتان كرده است





دوستان امشب رضا می خواندم

                      آن غریب    اشنا   می خواندم

                       غربت دل تا كه     نام  او گرفت

                      آستان   ضامن    اهو     گرفت

                       بر ده ام دلرا   كنار خانه   ات

                     تا كنار    صحن سقا خانه ات

                زایری  سر گشته و دلخسته ام

                   سالها دلرا   دخیلت بسته  ام

                در هوای گنبدت پر می كشم

               تا به سقا خانه ات   سر می كشم
 
                خاك ما  منهای تو    یعنی   كویر
 
                جمله  ی  اسلام اما  بی غدیر

                 من شنیدم ضامن  ا هو شدی

                یا كفیل   درد و    داغ   اوشدی

                بند را از   پای او        وا كرده ای

             بچه هایش   را تو پیدا كرده ای

             كاش ماهم بچه اهو میشدیم

           راحت واسوده جون او میشدیم

           در شب ما هم شكوفا میشدی

               در قیامت ضامن ما میشدی

 

شاعر سید محمد رضا هاشمی زاده







قلبى شكست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره مى‏زنند...  مریضى شفا گرفت

دیدى كه سنگ در دل آئینه آب شد
دیدى كه آب حاجت آئینه را گرفت

خورشیدى آمد و به ضریح تو سجده كرد
اینجا براى صبح خودش روشنا گرفت

پیغمبرى رسید در این صحن پر ز نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت

از آن طرف فرشته‏اى از آسمان رسید
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت

زیر پرش نهاد و به سمت خدا پرید
تقدیم حق نمود و سپس ارتفاء گرفت

چشمى كنار اینهمه باور نشست و بعد
عكسى به یادگار از این صحنه‏ها گرفت

دارم قدم قدم به تو نزدیك مى‏شوم
شعرم تمام فاصله‏ها را فرا گرفت

دارم به سمت پنجره فولاد مى‏روم
جایى كه دل شكت و مریضى شفا گرفت





این آفتاب مشرقی بی کسوف را
ای ماه ! سجده آر و بسوزان خسوف را

لاتقربوا الصلوه مخوانید و بنگرید
این مستی به هم زده نظم صفوف را

نقاره ها به رقص کشاند اهل زهد را
شاعر نمود وصف تو هر فیلسوف را

می ترسم از صفای حرم با خبر شود
حاجی و نیمه کاره گذارد وقوف را

این واژه ها کم اند برای سرودنت
باید خودم بچینم از نو حروف را

روح القدس بیا نفسی شاعری کنیم
خورشید چشم های امام رئوف را

محمد مهدی سیار




نقاره ها ز اوج مناره وزیده اند
مردم صدای آمدنت را شنیده اند

زیباتر از همیشه شده آستان تو
آقا! چقدر ریسه برایت کشیده اند

بوی غذای حضرتی و این همه گدا
مهمان نوازهای حرم سفره چیده اند





محبوب رضاست هر كه دل ریش تر است
از كعبه صفای این حرم بیشتر است
آنجاست طبیبی كه ندارد نوبت
هر دل كه شكسته تر بود پیش تر است




در خاطرم از تو اشتیاقی مانده است
طرح حرم و صحن و رواقی مانده است
ای ضامن دل‏های غریبان اینجا
یک آهوی بی‏پناه باقی مانده است





زائر امام رضا
قربون  گرد و غبار حرمت
 قربون این حرم  محترمت
قربون  عاشقای دیوونت
 قربون مهمونای تو خونَت
ای همه امید من،فدات بشم
اومدم اینجا که تا گدات بشم
چی میشه  یک نظری به من کنی
همه دردامو ریشه کن کنی 
دوست دارم پا روی چشمام بذاری
دیگه هیچ وقت پاهاتو بر نداری
آقاجون می خوام وفاداری کنی
بعد مردن تو منو یاری کنی






می زنم  بوسه  به صد  عجز به خاک حرمت
ای  فدای   تو   و  خاک   حرم   محترمت
نه که  امروز  به  دست  تو  بُوَد   دیده   من
چشمم  از  رو ز ازل  بوده  به دست کرمت
موقع دادن جان دیده  به     راهت    دارم
تا    بیایی   و   به   چشمم   بگذاری   قدمت






محبوب رضاست هر كه دل ریش تر است         از كعبه صفای این حرم بیشتر است
اینجاست طبیبی كه ندارد نوبت                   هر دل كه شكسته تر بود پیش تر است



از عرش سلام سرمدی آوردند  ..... آیینه ی حسن سرمدی آوردند 
با آمدن رضا از باغ بهشت  ..... یک دسته گل محمدی آوردند